Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2022

Ο Σεραφείμ Λερογιάννης αποχαιρετά τον Γιάννη Διακογιάννη


Ο εργαζόμενος του αθλητικού κέντρου Καρπενησίου Σεραφείμ Λερογιάννης με ένα προσωπικό κείμενο με τη δική του «σφραγίδα» αποχαιρετά τον σπουδαίο και κορυφαίο Έλληνα αθλητικό δημοσιογράφο, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών.

 

«Χρέος και τιμή στον μεγάλο Γιάννη Διακογιάννη»

Υπάρχουν κάποια γεγονότα στη ζωή που και να μη θέλεις να γίνεις προληπτικός σε αναγκάζουν. Τρίτη και 18 (που την τρομάζει ο λαός μας) του 2022 έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι ο πατριάρχης της Ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας Γιάννης Διακογιάννης.

Θα ακουσθούν και θα γραφούν πολλά από γνωστούς διάσημους της πολιτικής, της τέχνης και του αθλητισμού, αλλά εγώ ένας άσημος και άγνωστος φίλαθλος, αισθάνθηκα την ανάγκη να αποχαιρετήσω μ΄ αυτά τα λόγια τον μεγάλο δάσκαλο τους υγιούς αθλητισμού ανασύροντας από την μνήμη κάποια γεγονότα και κάποιες ατάκες του, που έμειναν ιστορικές, αφού δεν χρησιμοποιώ υπολογιστή.

Ο Γιάννης Διακογιάννης μπήκε στα σπίτια μας με τη μακροβιότερη εκπομπή της Δημόσιας Τηλεόρασης την «Αθλητική Κυριακή», με το χαρακτηριστικό σήμα της μουσικης, του Χρήστου Λεοντή το 1966. Υπηρέτης της δεοντολογίας και γνώστης του αθλητισμού κατάφερε ως το 2004, που σταμάτησε σχολιασμούς και μεταδόσεις, να μπει για τα καλά στα σπίτια μας, ενώ τα πρώτα χρόνια που η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, κατάφερε με το χρώμα της φωνής του, να μετατρέψει την οθόνη σε έγχρωμη!

Τη ζωή του χάραξαν κάποια χαρακτηριστικά δίδυμα που αγάπησε με πάθος: Η γυναίκα του Βαρβάρα και η θετή του κόρη Ρίκα Βαγιάννη, που έφυγαν από τη ζωή την ίδια χρονιά. Η Γαλλική μουσική και η εκπληκτική Εντίθ Πιάφ. Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο και ο Φέρεντς Πούσκας της Ρεάλ Μαδρίτης (Μαζί με τον Πελέ, τον Κρόιφ και τον Μαραντόνα, έλεγε ότι πιο φοβερό έχει δει στον χώρο του ποδοσφαίρου) και τέλος ο Παναθηναϊκός και η Λίβερπουλ!

Δεν έκρυψε ποτέ αυτές τις συμπάθειες του, αλλά ποτέ δεν τον παρέσυραν να κατέβει από το όχημα της αμεροληψίας.

Για τον στίβο είχε πει: «Όποιος με ξέρει, όποιος δεν γνωρίζει στίβο, δεν γνωρίζει αθλητισμό». Να συμπληρώσω εγώ. Όποιος δεν αναγνωρίζει τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη δεν έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό στην Ελλάδα.

Μετέδωσε και σχολίασε (31) τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών και πάνω από μια δεκάδα Ολυμπιακούς Αγώνες και Μουντιάλ!

Το 2004 όπου η χώρα μας κατέκτησε το Euro του ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία, όταν οι παίκτες της Εθνικής μας έγιναν ένα κουβάρι και όλοι οι Έλληνες ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις έγιναν ένα είπε: «Τέτοιες στιγμές, μόνο ο αθλητισμός μπορεί να χαρίσει σ΄έναν λαό».

Ποιος όμως μπορεί να ξεχάσει το ξέσπασμα του το 1982, όταν ο Μάρκο Ταρντέλι πέτυχε το δεύτερο γκολ της Ιταλίας στον τελικό του Μουντιάλ της Ισπανίας ενάντια στη Γερμανία (3-1).

«Το μπρίο, η φινέτσα, η φαντασία…Το ποδόσφαιρο των Ρωμαιων….» , θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μας με τα λόγια του.

Αλλά ποιος μπορεί να λησμονήσει την εκπληκτική του ατάκα τη βραδιά του 1971, όταν ο Παναθηναϊκός ήλθε ισόπαλος με την Έβερτον στο «Γκούντισον Παρκ» (1-1). Δέχθηκε φοβερή πίεση τότε ο Παναθηναϊκός από την πρωταθλήτρια Αγγλίας αλλά: «Ευτυχώς έκοψε ο Καψής…» ή, για να γίνει λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού ο εκπληκτικός συνειρμός του «9», τον αναφέρω για να μη ξεχνούν, οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

9/3/1971 (1+9+7+1)=18  ή 1+8=9 ή 9Χ2=18), ο νο9 του Παναθηναϊκού Αντώνης Αντωνιάδης στο 81΄ λεπτό (8+1=9) (9Χ9), 9 λεπτά πριν τη λήξη του ενενηντάλεπτου (9Χ1), όταν το ρολόι στο Λίβερπουλ έδειχνε 9 παρά 9 λεπτά, νίκησε τον τερματοφύλακα Ράνκιν, γράφοντας τον Έβερτον-Παναθηναϊκός (0-1).

Αλλά θα αναφερθώ και σ΄ αυτό που είπε ο Αριστείδης Καμάρας στο άκουσμα του θανάτου του μεγάλου αθλητικογράφου: «Δεν ήταν το τρίτο δικό μου γκολ στο (3-0) επί του Ερυθρού Αστέρα, που με τοποθέτησε στην αιωνιότητα, γιατί μας έδωσε την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών στο Γουέμπλει, ήταν η εκπληκτική περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη, «Κάντε μια επανάληψη και θα καταλάβετε».

Αλλά ποιος μπορεί να λησμονήσει τις εκπληκτικές στιβικές μεταδόσεις του σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς. Αν αναφέρω κάποια ονόματα θα αδικήσω σίγουρα πολλούς, θα αρκεσθώ όμως σε τέσσερα της ημιαντοχής (Αυτοί οι δρόμοι του άρεσαν περισσότερο), αυτά του Κουβανού Αλμπέρτο Χουνταρένα των Βρετάνων. Στηβ Όβετ και Σεμπάσταιν Κόε και του Αμερικανού Γουότλ.

Ο Γιάννης Διακογιάννης μπήκε στα σπίτια μας απρόσκοπτος. Τον καλοδεχτήκαμε! Τον αναγνωρίσαμε! Τον αγαπήσαμε! Μας έμαθε πολιτισμό και μας έμαθε αθλητισμό. Ήλθε η ώρα να του ανταποδώσουμε ό,τι έκανε για μας ευχόμενος να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Τώρα μεγάλε δάσκαλε της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού και του ήθους βρίσκεται στους ουρανούς. Θα συναντήσεις τη γυναίκα σου και την κόρη σου. Οι άγγελοι θα ψάλουν ραψωδίες για σας μαζί με την Εντίθ Πιάφ. Θα παρακολουθήσεις από κοντά ατελείωτα ποδοσφαιρικά ματς με τον Πούσκας, τον Ντι Στέφανο, τον Κρόιφ, τον Μαραντόνα, τον Γκαρίντσα.

Από εκεί ψηλά θα βλέπεις τα στάδια όλου του κόσμου και πάντα θα αντικρίζεις μια επίθεση κάποιου αθλητή στο βιράζ, για να σε κάνει να πετάγεσαι και να προσφέρεις μεγαλουργίες έτσι ακριβώς όπως συνέβαινε όταν θ΄ ακούσουν μπροστά από το μικρόφωνο τις περιγραφές σου.

Λένε ότι στη ζωή «ουδείς αναντικατάστατος». Όμως κάποια ομάδα θα αναγκασθεί να αγωνίζεται με δέκα. Κανένας δεν μπορεί να προσφέρει όσα εσύ. Είναι η ομάδα της Ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας.

"Η ζωή συνεχίζεται", μεγάλε παιδαγωγέ για να θυμηθώ την ατάκα που είπες μετά τον αιματοβαμμένο τελικό του Χέυζελ, τον Μάη του 1985 μεταξύ της Γιουβέντους και της Λίβερπουλ.

Μεγάλε άνδρα του πολιτισμού και του αθλητισμού καλό σου ταξίδι.

Το χρέος των αγνών φιλάθλων. Το χρέος ενός αγνώστου που ακούει στο όνομα Σεραφείμ Λερογιάννης.

Την εφήμερη ζωή, αντικαθιστά η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ με την παρακαταθήκη σου.

Σ΄ ευχαριστούμε