Πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν από πολλούς ως ο κορυφαίος προπονητής παγκοσμίως. Ο Ζοζέ Μουρίνιο γιγάντωσε το όνομα του εξαιτίας του Champions League που κατέκτησε με την Πόρτο το 2004, κάτι που οδήγησε την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς να τον φέρει στο «Stamford Bridge» την επόμενη σεζόν με σκοπό να κάνει τους «μπλε» κυριάρχους στην Αγγλία. Ο «Mou» τα κατάφερε, χαρίζοντας στους Λονδρέζους back-to-back πρωταθλήματα στην Premier League (2004-05, 05-06).
Έντεκα χρόνια μετά όμως, πασπαλισμένος πια με τη «χρυσόσκονη» που του προσδίδει το παρατσούκλι «Special One» και μαγεμένος από τις παλιές του επιτυχίες με Πόρτο, Τσέλσι, Ιντερ και Ρεάλ Μαδρίτης (εδώ οι απόψεις διίστανται), ο Πορτογάλος κόουτς δείχνει να έχει πρόβλημα και να μην μπορεί να πατήσει τα κουμπί για να λυτρωθεί η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την ανομβρία που έφερε η μετά Σερ Αλεξ Φέργκιουσον εποχή.
Βέβαια, υπάρχει ένα σημείο που οι δυο πλευρές ενώνονται πολύ πριν από τον «γάμο» τους το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ένα αξέχαστο βράδυ στο «Ολντ Τραφορντ» που ήταν καθοριστικό για την δημιουργία και την εκτόξευση αυτού του τόσο χαρισματικού ανθρώπου αλλά και τόσο μεγάλου αλαζόνα.
Στις 9 Μαρτίου του 2004, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Πόρτο διασταύρωναν τα «ξίφη» τους στη φάση των «16» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης με έπαθλο μια θέση στα προημιτελικά. Το πρώτο παιχνίδι μέσα στην έδρα των «δράκων» είχε λήξει με σκορ 2-1 και όλα θα κρίνονταν στον επαναληπτικό που θα λάμβανε μέρος στο «θέατρο των ονείρων».
Η αρμάδα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε πάρει προβάδισμα για την πρόκριση, χάρη στο γκολ του Πολ Σκόουλς από το 32΄. Μάλιστα στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου ο κοκκινομάλλης μέσος θα μπορούσε να κάνει το 2-0, όμως το τέρμα που σημείωσε ακυρώθηκε κακώς ως οφσάιντ. Ήταν έναν μικρό δείγμα αυτού που θα ακολουθούσε και θα λύτρωνε την πορτογαλική ομάδα, αλλά και τον Ζοζέ Μουρίνιο.
Η ώρα περνούσε και όσο το 1-0 παρέμενε οι Άγγλοι ετοίμαζαν βαλίτσες για τους «8» του Champions League. Όμως λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο που άκoυγε στο όνομα Κοστίνια. Ο συμπατριώτης του Ζοζέ Μουρίνιο εκμεταλλεύτηκε την ασταθέστατη επέμβαση του Τιμ Χάουαρντ σε εκτέλεση φάουλ του Μακάρθι και αφού πήρε το «ριμπάουντ», έγραψε το 1-1 στις καθυστερήσεις, στέλνοντας έτσι την ομάδα του στην επόμενη φάση και τον προπονητή του στον έβδομο ουρανό.
Στη συνέχεια όπως είναι γνωστό οι «δράκοι» έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου κατακτώντας την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, κάτι που αποτέλεσε το διαβατήριο του Μουρίνιο για τους επομένους πιο διάσημους και λαμπρούς σταθμούς της καριέρας του.
Όμως η που**να η ζωή τα φέρνει έτσι όπως θέλει μερικές φορές, δημιουργώντας πολύ όμορφες ιστορίες. Βρισκόμαστε πλέον στο 2016 και ο άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται τα media καλύτερα από κάθε συνάδελφο του, κάθεται στον πάγκο της ομάδας που σαν αντίπαλος της, έζησε ένα από τα πιο γλυκά βραδιά του προπονητικής του καριέρας. Ίσως εκείνη η νύχτα να ήταν το πρώτο σπουδαίο βήμα που χρειαζόταν ο Ζοσέ για να εξελιχθεί σε αυτό το «τέρας» που μεγαλούργησε τα επόμενα χρόνια.
O 53χρονος τεχνικός έκανε πρωταθλήτρια Αγγλίας την Τσέλσι μετά από 50 χρόνια, το 2005 και επανέφερε την Ιντερ στην κορυφή της Ευρώπης ύστερα από 45 ολόκληρα χρόνια (2010). Δυο επιτεύγματα που έφταναν για να τον βάλουν στην καρδιά των φιλάθλων και των δύο ομάδων.
Το 2010 αποφάσισε να συμπορευτεί με την λάμψη που προσδίδει το όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης, εκεί που άρχισε να χάνει όμως τον προπονητικό προσανατολισμό και τα πατήματα του. Παρόλο που πήρε τη La Liga το 2012, αυτό δεν ήταν ικανό να τον κρατήσει για πολλά χρόνια στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Η κόντρα του με τους άρχοντες των μαδριλένικων αποδυτηρίων (Κασίγιας και Ράμος) σε συνδυασμό με τη συνολική συμπεριφορά του, τον ώθησαν έκτος της ισπανικής πρωτεύουσας το 2013.
Μετά το πέρασμα του από τη «βασίλισσα», η παλιά του αγάπη, Τσέλσι, τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Όμως το τέλος αυτής της σχέσης δεν θα είχε happy end. Μπορεί ο Ζοζέ να έμεινε για σχεδόν 2,5 αγωνιστικές περιόδους στην τεχνική ηγεσία των «μπλε» στη δεύτερη θητεία του, κατακτώντας το αγγλικό πρωτάθλημα το 2015, όμως η περσινή σεζόν ήταν η απολυτή καταστροφή. Οι κάκιστες σχέσεις που είχε με αρκετούς παίκτες του (τρανό παράδειγμα ο Αζάρ), όπως και τα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα τον οδήγησαν μακριά από το δεύτερο σπίτι του, το «Στάμφορντ Μπριτζ».
Στις 17 Δεκεμβρίου του 2016 χώρισαν οι δρόμοι των δυο πλευρών. Η πλειοψηφία του κόσμου των Λονδρέζων ακόμα και μετά από αυτή την επεισοδιακή δεύτερη θητεία του, τον σεβόταν και δεν μπορούσε να παραγνωρίζει την ένδοξη τριετία της πρώτης συνύπαρξης(2004-07). Παρόλα αυτά, η απόφαση του «Special One» να πάει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήταν η αιτία να ραγίσει το γυαλί με τους φίλαθλους του πρώην συλλόγου του.
Βέβαια για τον ίδιο η μετακόμιση του στους «κόκκινους διάβολους» ήταν μια προσωπική επιδίωξη που απλώς άργησε 3 χρόνια. Γιατί το λέω αυτό;
Φήμες λένε πως ο Μουρίνιο ήθελε να διαδεχθεί τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στο τιμόνι της ομάδας, όμως η απόφαση του εμβληματικού Σκωτσέζου να προτείνει για αντικαταστάτη του τον Ντέιβιντ Μόγιες, είχε τσακίσει τον Πορτογάλο. Ο Φέργκιουσον είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από την προπονητική το καλοκαίρι του 2013 και όλοι περίμεναν να δουν ποια θα είναι η πρόταση του. Η επιλογή Μόγιες έκανε πολλούς να απορήσουν και τον «Special One» να απογοητευτεί.
Ίσως αυτή η εμμονή του να μην τον άφησε να εξελιχθεί προπονητικά στο δεύτερο πέρασμα του από την Τσέλσι και στην τωρινή εμπειρία του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Πορτογάλος θέλει να αποδείξει πως είναι ο καλύτερος, όμως πλέον δεν πείθει και πολύ με τα πεπραγμένα του. Δεν μπορείς να ζεις πάντα με τις δάφνες του παρελθόντος. Είναι σημαντικό να ψάχνεις τρόπους που θα σε κάνουν καλύτερο στο επάγγελμα που έχεις επιλέξει. Ο πρωταγωνιστής του άρθρου μας δεν το κάνει.
Αρνείται να παραδεχθεί τα λάθη του και πότε του φταίνε οι διαιτητές, πότε οι παίκτες του και πότε ο ίδιος ο Θεός. Για τον Θεό δεν το έχει πει αλλά θα μπορούσε. Η διοίκηση της νυν ομάδας του, τον γέμισε με όπλα στη φαρέτρα για την φετινή απαιτητική σεζόν. Πογκμπά, Ζλάταν, Μχιταριάν, Μπαιγί προστέθηκαν στους εξαιρετικούς Ντε Χέα, Μάτα, Ράσφορντ και Μαρσιάλ. Παρόλα αυτά ο Ζοζέ δείχνει να μην ξέρει τον τρόπο να επαναφέρει την Γιουνάιτεντ στο δρόμο των επιτυχιών.
Τα αγγλικά Μέσα συγκρίνουν το ξεκίνημα του με αυτό του ανικάνου-κατά πολλούς- Μόγιες. Μια σύγκριση που δεν τιμά ιδιαίτερα τον υπέρμετρα φιλόδοξο Πορτογάλο. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά κρίσιμα για τον «Mou», o οποίος μάλιστα σήμερα το μεσημέρι αντιμετωπίζει τον ορκισμένο εχθρό του, Αρσέν Βενγκέρ στο ντέρμπι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Άρσεναλ. Αν οι «κόκκινοι διάβολοι» ηττηθούν, τότε θα μαζευτούν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι του Ζοζέ, παρόλο που είναι νωρίς ακόμα.
Το όνειρο του Πορτογάλου να γίνει άξιος διάδοχος του Σερ Άλεξ (είναι ιεροσυλία αλλά είναι εκεί που επιδιώκει να φτάσει ο Μουρίνιο) πάει να γίνει απατηλό. Οι πράξεις του είναι γεμάτες σύγχυση, άγχος και αβεβαιότητα. Για τον master Ζοζέ αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Ο πιο φιλόδοξος προπονητής στον κόσμο δείχνει ευάλωτος και επιρρεπής για άλλη μια χρονιά.
Όμως θα πρέπει να παραδεχθούμε πως μια μέρα ίσως γίνει ο κορυφαίος τεχνικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Μικρός είναι ακόμα και έχει ήδη 2 Champions league. Αλλά αυτή η επιλογή του να πάει στο παλιό βασίλειο του Σερ Άλεξ έχει ρίσκο και κρύβει κινδύνους. Μέχρι τώρα είναι η πιο δύσκολη αποστολή στην καριέρα του.
Το σενάριο θα ήταν ιδανικό για ταινία στο Hollywood. Ένα τεράστιο club που ψάχνει εναγωνίως τον δρόμο επιστροφής του στην κορυφή στα χεριά ενός τόσο χαρισματικού ανθρώπου που στοχεύει να επαναφέρει την καριέρα του στα μεγαλεία του παρελθόντος. Το ερώτημα είναι αν οι εμμονές θα τον καταστρέψουν ή θα γυρίσει ο τροχός για αυτόν.
Δεν μπορεί να ξέχασε τα μυστικά του επαγγέλματος που τον έκαναν μεγάλο και τρανό, με τα θαύματα του σε Πόρτο, Τσέλσι και Ίντερ. Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη την επιστροφή του winner Μουρίνιο που γνωρίσαμε στο παρελθόν. Όλα εξαρτώνται από αυτόν. Είναι στο χέρι του να ξεκολλήσει το μυαλό του (όχι άλλο Φελαϊνί, πόνεσαν τα μάτια μας) για να γίνει και πάλι «Special One».
Γιατί αλλιώς η ομάδα που ξεκίνησε να του φτιάχνει την καριέρα με τον δικό της τρόπο, είναι ικανή να τον καταστρέψει.
Εκείνο το γκολ του Κοστίνια ήταν η αρχή ενός όμορφου παραμυθιού για τον Ζοζέ. Τώρα ο ίδιος ο Μουρίνιο είναι υπεύθυνος για το αν αυτή η ιστορία θα έχει happy end η θα τον φάει ο δράκος.
Επιμέλεια: Νίκος Καρφής
